Het is wat met die huid in ons gezin...
Lukas heeft als baby veel last gehad van eczeem, ruwe rode plekken die jeuken en pijn doen. Het is een heel proces geworden voor hem en ons.
In eerste instantie konden we heel erg goed relativeren... "het is maar wat jeuk, droge huid... Jesse heeft het veel moeilijker gehad!"
Daarna kwam de moeilijkere periode, het zoeken naar antwoorden, een reden... er volgden heel veel testen, zalven, doktersbezoeken,...
"Waarom kan zijn huid niet normaal zijn? Hebben we niet genoeg doorgemaakt met Jesse zijn huid?"
Om te eindigen met een aanvaarding.
Geen echte reden gevonden na 3 jaar. Lukas is een "atopisch kind", hij zal er misschien uitgroeien of zijn hele leven wat last van blijven hebben. Zijn huid is stabiel (dankzij dagelijkse zalven en oliebadjes) en Lukas is een krak geworden in het smeren van zalven, plekjes aanduiden en de juiste zalf te kiezen.
Na de geboorte van Eva werd het duidelijk dat we genetisch belast zijn met een slechte huid. Ook zij kreeg eczeem, en het begon op net dezelfde (vreemde) plaats al Lukas, achter in de hals, tussen de schouderbladen.
Toeval of niet, het is de plaats waar Jesse een grote blaar kreeg na zijn eerste nacht thuis. Het bleef voor altijd een moeilijke wonde om te verzorgen. Wanneer ik hem vast had, trok ik zijn truitje altijd wat los uit zijn hals, uit de wonde... net zoals ik nu weer doe bij Eva...
Het is wat met die huid... we zijn een zalfjes familie geworden. Een vergelijking met EB kan je absoluut niet maken maar het heeft zeker iets bijzonder dat er een deeltje van de verzorging nog steeds aanwezig is in ons gezin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten