De lente

Daar komt hij dan toch weer, de jaarlijkse knak wanneer de eerste zonnestralen komen piepen...

Het is nu al meer dan een week prachtig lenteweer maar ik zat in een drive, de coronadrive zoals ik ze noem. Werken, kleuterjuf zijn, onze tuinaannemer (manlief) ondersteunen want we vonden het toch zo'n goed idee om tijdens deze hectische periode onze tuin uit te breiden en volledig opnieuw aan te leggen, kok zijn, (mijn eigen) poetsvrouw zijn, regelen, plannen, plannen weer aanpassen,....
maar tijdens het opruimen in de keuken voelde ik plots de diepe, scherpe pijn weer opkomen, ik herkende het meteen, het katapulteert me 8,5 jaren terug in de tijd, toen de pijn nog heel vers was.
Samen met de zon komen hier altijd de tranen. Geen gewone tranen, ze komen van diep, zijn rauw en raken me tot het diepst van mijn ziel. Ik kan niet anders dan knielend op de grond overgeven aan dat gevoel, Dag Jesse, gelukkig ben je dichtbij...

9 jaren geleden was het ook erg warm, ik kocht een zomers zwangerschapskleedje dat ik in die laatste dagen voor Jesse zijn geboorte droeg. Ik herbeleef in deze periode bijna elke dag van 2011. Hoe ik me voelde, de geuren en kleuren. Het gevoel van onbezorgd en verlangend door het leven te gaan.

Dit is Jesse zijn periode, daarom zit ik nu achter de computer de blog te lezen en dit te typen in plaats van te strijken.
Ik heb me lang schuldig gevoeld dat er niet elke dag een Jessemoment is maar daar heb ik me nu bij neergelegd. De levend(ig)e kinderen eisen ons volledig op, dat in combinatie met job en huishouden laat weinig ruimte voor andere zaken. Jesse wordt dagelijks genoemd maar er was geen ruimte voor een moment van echte verbinding met mijn zoon aan de andere kant. En dat is ok. Ik weet, hij weet dat hij er altijd is en bij ons hoort.

In de lente ligt dat dus anders, de zon dwingt me te connecteren met de andere kant, te herbeleven, voelen en stil te staan. Het voelt na al die jaren heel vertrouwd om diepe pijn en intens geluk tegelijk te ervaren.

Jesse zijn geboortedag nadert, 9 jaar zou hij zijn en het lijkt alsof ik hem gisteren nog in mijn armen hield en vertelde dat hij het mooiste is dat me ooit is overkomen. Onvoorwaardelijke liefde kreeg toen zijn naam.

Katrien

Het einde van een tijdperk

Het is zover... het aftellen is begonnen... binnenkort ga ik terug uit huis werken.

1,5 jaar ben ik deze keer thuis geweest waarvan 10 maanden met 2 kindjes in huis, eentje in mijn hart en een hond ( ja, die eist haar deel ook op) Oh ja, en een man die gelukkig heel goed voor zichzelf kan zorgen maar me gelukkig soms toch ook nodig heeft.

7 jaar nadat we mama en papa werden is ons huisje vol maar ons hartje moet nog volgen. Hoe sluit je die periode af? Meer dan 7 jaren stonden in het teken van zwanger worden.
Na Jesse* bezoekjes aan UZ Leuven, testen, slecht nieuws, hoopvol nieuws, echo's, gesprekken, opnieuw testen, prikken, spuiten, wachten, wachten, wachten...

Mijn hart zal altijd blijven verlangen denk ik. Het wonder van een zwangerschap en de geboorte van een gezond kind zullen me altijd blijven ontroeren, net zoals ik me altijd verbonden zal voelen met iedereen die slecht nieuws te verwerken krijgt rond alles van kinderwens, zwangerschap, geboorte... Het kleeft aan me, het raakt me, het leeft in me.

De tijd van huismoeder zijn loopt stilaan op zijn einde. Ik genoot van de vele uren samen met de kindjes, het "er altijd zijn", middagdutjes doen samen met Lukas (toen ik nog zwanger was want nu is dat gewoon onmogelijk!), het wachten tot Kevin thuis was, de uitstapjes naar de speeltuin, Lukas elke dag naar school brengen/halen, tot de middag (of soms zelfs later, oeps) in mijn pyjama rondlopen,...
Maar wat ben ik moe! doodmoe!
Huismoeder zijn is de hele dag door bezig zijn, met vanalles en nog wat maar 's avonds geen idee hebben wat je nu eigenlijk hebt gedaan, gewoon omdat het de kleine alledaagse dingen zijn. Je hebt geen grote veranderingen aangebracht of zwaar werk verricht. Het huis ziet er ongeveer hetzelfde uit als 's morgens maar ondertussen is het wel 5 keer een stort geweest dat je telkens weer hebt opgeruimd terwijl je borstvoeding geeft, soep kookt en zoonlief roept dat hij moet plassen terwijl de hond buiten staat te blaffen omdat hij binnen wil... zoiets... elke dag
Respect voor alle huismoeders, het is een prachtige "job" maar ik heb het er even mee gehad ;-). We praten over 2 maanden nog eens, wie weet...

Ik zocht en zoek naar een nieuw doel in mijn leven nu gezinsuitbreiding dat niet langer is. En dat klinkt veel makkelijker dan het is, voor mij toch. Je trekt bijna alles in twijfel en komt soms tot vragen zoals "is dit het nu? wil ik op deze manier verder leven? Wat wil ik nog bereiken, niet meer bereiken of afscheid van nemen?" Ik besef dat ik erg jong ben om deze soort midlifecrisis-vragen te stellen maar 7 jaar lang ben ik hier niet mee bezig geweest. Alles stond in het teken van..... echt ALLES!

De eerste stap, me terug onder de werkende medemens begeven ;-)

Ik ga dus wat uitrusten op het werk, een warme koffie drinken tijdens de briefing 's morgens, misschien zelfs een boekje lezen tijdens de pauze, bellen zonder "MAMA" op de achtergrond,...

En wat ga ik ze missen, natuurlijk! Nu dus de diepvries vullen met verse maaltijden, de to do's afwerken, extra kleren kopen zodat ik minder snel moet wassen en strijken,... zodat ik na het werk gewoon bij hen kan zijn.
Of nee, dat ga ik nu gewoon doen! 💖

7 jaar

Hoe zou het zijn

Om geen kleuter meer te zijn
Je te helpen met schooltaakjes
Je te zien worstelen met cijfers en letters
Je leergierigheid te bewonderen

7 jaar ben je vandaag, 7 jaar als mama... in mijn hoofd en in mijn hart... 7 jaar.

Voor het eerst zie ik je niet meer als baby Jesse maar vergelijk ik met kinderen van vrienden, op straat, aan school,... ik vraag aan ouders hoe het eerste leerjaar meevalt, welke grote veranderingen er in het leven van hun kind gebeuren.
Voor het eerst, want ik heb je altijd als baby voorgesteld, nooit eerder zag ik je in mijn hoofd opgroeien... Tot nu....

Het is een mijlpaal, je levensjaren reizen met ons mee. Terwijl wij nog ploeteren met een kleuterpuber en slapeloze nachten beleven met je kleine zus dwalen mijn gedachten af naar een leven met nog een grote broer die door een andere fase in zijn leven gaat.

Lieve schat, ik heb je voor altijd lief
Mama
X

Het wonder van een gezonde huid

Het is wat met die huid in ons gezin...

Lukas heeft als baby veel last gehad van eczeem, ruwe rode plekken die jeuken en pijn doen. Het is een heel proces geworden voor hem en ons.

In eerste instantie konden we heel erg goed relativeren... "het is maar wat jeuk, droge huid... Jesse heeft het veel moeilijker gehad!"

Daarna kwam de moeilijkere periode, het zoeken naar antwoorden, een reden... er volgden heel veel testen, zalven, doktersbezoeken,...
"Waarom kan zijn huid niet normaal zijn? Hebben we niet genoeg doorgemaakt met Jesse zijn huid?"

Om te eindigen met een aanvaarding.
Geen echte reden gevonden na 3 jaar. Lukas is een "atopisch kind", hij zal er misschien uitgroeien of zijn hele leven wat last van blijven hebben. Zijn huid is stabiel (dankzij dagelijkse zalven en oliebadjes) en Lukas is een krak geworden in het smeren van zalven, plekjes aanduiden en de juiste zalf te kiezen.

Na de geboorte van Eva werd het duidelijk dat we genetisch belast zijn met een slechte huid. Ook zij kreeg eczeem, en het begon op net dezelfde (vreemde) plaats al Lukas, achter in de hals, tussen de schouderbladen.

Toeval of niet, het is de plaats waar Jesse een grote blaar kreeg na zijn eerste nacht thuis. Het bleef voor altijd een moeilijke wonde om te verzorgen. Wanneer ik hem vast had, trok ik zijn truitje altijd wat los uit zijn hals, uit de wonde... net zoals ik nu weer doe bij Eva...

Het is wat met die huid... we zijn een zalfjes familie geworden. Een vergelijking met EB kan je absoluut niet maken maar het heeft zeker iets bijzonder dat er een deeltje van de verzorging nog steeds aanwezig is in ons gezin.

De koningswens

"Oh een koningswens, wat leuk..."

Een reactie wanneer ik bekend maak dat we een meisje verwachten...

Met vragende ogen reageerde ik de eerste keren. "Hoe bedoel je?"
"Een jongen en een meisje, dat noemen ze een koningswens, leuk..."
De eerste keren mompelde ik wat of zweeg ik verder maar hoe langer hoe meer mensen geven deze reactie... ik kon niet meer zwijgen en antwoordde
"Er is niet veel wenselijk aan onze gezinssituatie..."

Soms schrikken ze, een andere keer proberen ze verder uit te leggen wat ze bedoelen maar het enige wat ik hoor is
"We zijn Jesse vergeten, hij hoort er niet meer bij"

Hoelang moet een kind hebben geleefd voordat het voorgoed tot het gezin behoort?
Wordt hij vergeten omdat hij (maar) 3 maanden bij ons is geweest?
Wordt hij vergeten omdat het (al) 6 jaar geleden is?
.....

Het is pijnlijk, zeer pijnlijk om zulke reacties te krijgen. Natuurlijk goed bedoeld, niet beter wetend maar toch...

We zijn binnenkort een gezin van 5... 2 zonen, 1 dochter.
Geen koningswens, dat moet ook niet. Gezonde en vooral gelukkige kinderen op de wereld zetten, dat is onze grootste wens.