14380...

14380... Zoveel keer is deze blog bekeken. Exact een jaar geleden begonnen we te bloggen.

Bezoekers van over heel de wereld, enkelen lieten reacties achter en één iemand stuurde me een mailtje. Een vreemde vrouw die toevallig langs onze blog passeerde en (h)erkenning vond in ons verhaal. Haar mailtje deed ons beseffen waarom we met ons verhaal naar buiten komen. Laten we hopen dat er nog meer (vreemde) mensen zijn die steun vinden, EB leren kennen of even stilstaan bij het leven.

Toegegeven, het doet me goed om af en toe een berichtje te posten. Ik probeer tijdens mijn pieken niet te bloggen omdat die woorden een momentopname zouden zijn maar wanneer ik sommige berichtjes opnieuw lees merk ik dat het wel een moment van hevige emotie is geweest... En dat mag, al probeer ik op te letten.

Een tijdje terug las ik het boek kidowed. Een boek vol emotie, boosheid en onbegrip. Het was dan ook een dagboek en er werd bewust gekozen niets te censureren.
Een vrouw die twee (!!) kinderen kreeg met JEBH. Ongelooflijk hoe ze bij haar tweede kind vocht tegen de artsen voor een palliatieve aanpak in plaats van er alles aan te doen het leven te 'rekken' (zoals ze zag gebeuren bij haar eerste kind).
Respect voor haar keuze dit dagboek uit te brengen maar ik wil in deze blog ook schrijven over mooie dingen in het leven... Want er zijn er, al moeten wij heel hard zoeken en ons best doen om die kleine dingen te zien en aanvaarden als 'geluk'.
Jesse bracht ons geluk, ook nu nog. Hij bracht belangrijke levenslessen, maakte dat wij (vooral ik) gevoeliger en bewuster in het leven staan. En dat zie ik als een groot geluk!
De Katrien van vroeger kan maar wil ik ook niet meer zijn!!

Dank u wel lieve lezers voor de lieve woorden tijdens ons eerste 'blogjaar'

Beschermengel

Kenzo, een arme stakker van het dierenthuisje in Brecht heeft een beschermengel gekregen.... Jesse!

Volgens Cristine is Jesse zeker en vast een dierenvriend zoals mama!
Ze heeft voor zijn tweede verjaardag een hondje 'cadeau' gedaan. Kenzo verblijft in het Dierenthuisje in Brecht en heeft al heel wat meegemaakt in zijn leven. Omwille van zijn leeftijd en medische toestand wordt hij niet meer ter adoptie aangeboden maar verblijft hij er als 'vaste bewoner'. Om zijn medische kosten wat draaglijker te maken wordt er elke maand een donatie gedaan onder Jesse zijn naam, zo is Jesse nu beschermengel van Kenzo.

Twee jaar

Lieve Jesse,

Ik kan me maar moeilijk een beeld vormen van jou als tweejarige peuter.
Zou je een dierenvriend zijn zoals mama, zo sportief als papa?
Op wie zou je lijken?
Zou je het hele huis op zijn kop zetten?
Het zoeken naar een beeld doet me dromen maar stemt me ook diep ongelukkig, de waarom-vragen komen weer sterk naar boven!

In mijn zoektocht naar materiaal om jouw geboortedag te vieren merkte ik dat het me dit jaar moeilijker lag. Op jouw eerste verjaardag was ik vooral trots, haalde ik energie uit de voorbereidingen. Een jaar later ben ik neerslachtig en zit ik met zoveel vragen.

Wat is 'gezellig' samen zijn met familie als jij er niet fysiek bij bent?
Waarom heb ik behoefte om over jou te praten en lijkt het voor anderen zo moeilijk?
Wat maakt vandaag een mooie dag?
Niemand wil jaarlijks een soort 'koffietafel' organiseren dus doe ik mijn best om er een positieve, vrolijke dag van te maken.
En dat lukt... wanneer ik terugga in de tijd waar ik jouw gezichtje voor het eerst zag en je met liefdevolle ogen aankeek om voor eeuwig in mijn hart te sluiten. Je leerde me echte liefde kennen en daar zal ik je altijd dankbaar voor zijn. Het moederschap is het mooiste cadeau dat me gegeven is.

Lieve schat, het valt niet onder woorden te brengen hoeveel ik je mis. De pijn uit zich op verschillende manieren en voelt aan als ondraaglijk lijden, elke dag opnieuw... al zie je dat niet altijd aan de buitenkant.

Kom maar wat dichter bij ons vandaag en schitter maar zoveel je kan, het is jouw geboortedag.

XXX