7 jaar

Hoe zou het zijn

Om geen kleuter meer te zijn
Je te helpen met schooltaakjes
Je te zien worstelen met cijfers en letters
Je leergierigheid te bewonderen

7 jaar ben je vandaag, 7 jaar als mama... in mijn hoofd en in mijn hart... 7 jaar.

Voor het eerst zie ik je niet meer als baby Jesse maar vergelijk ik met kinderen van vrienden, op straat, aan school,... ik vraag aan ouders hoe het eerste leerjaar meevalt, welke grote veranderingen er in het leven van hun kind gebeuren.
Voor het eerst, want ik heb je altijd als baby voorgesteld, nooit eerder zag ik je in mijn hoofd opgroeien... Tot nu....

Het is een mijlpaal, je levensjaren reizen met ons mee. Terwijl wij nog ploeteren met een kleuterpuber en slapeloze nachten beleven met je kleine zus dwalen mijn gedachten af naar een leven met nog een grote broer die door een andere fase in zijn leven gaat.

Lieve schat, ik heb je voor altijd lief
Mama
X

Het wonder van een gezonde huid

Het is wat met die huid in ons gezin...

Lukas heeft als baby veel last gehad van eczeem, ruwe rode plekken die jeuken en pijn doen. Het is een heel proces geworden voor hem en ons.

In eerste instantie konden we heel erg goed relativeren... "het is maar wat jeuk, droge huid... Jesse heeft het veel moeilijker gehad!"

Daarna kwam de moeilijkere periode, het zoeken naar antwoorden, een reden... er volgden heel veel testen, zalven, doktersbezoeken,...
"Waarom kan zijn huid niet normaal zijn? Hebben we niet genoeg doorgemaakt met Jesse zijn huid?"

Om te eindigen met een aanvaarding.
Geen echte reden gevonden na 3 jaar. Lukas is een "atopisch kind", hij zal er misschien uitgroeien of zijn hele leven wat last van blijven hebben. Zijn huid is stabiel (dankzij dagelijkse zalven en oliebadjes) en Lukas is een krak geworden in het smeren van zalven, plekjes aanduiden en de juiste zalf te kiezen.

Na de geboorte van Eva werd het duidelijk dat we genetisch belast zijn met een slechte huid. Ook zij kreeg eczeem, en het begon op net dezelfde (vreemde) plaats al Lukas, achter in de hals, tussen de schouderbladen.

Toeval of niet, het is de plaats waar Jesse een grote blaar kreeg na zijn eerste nacht thuis. Het bleef voor altijd een moeilijke wonde om te verzorgen. Wanneer ik hem vast had, trok ik zijn truitje altijd wat los uit zijn hals, uit de wonde... net zoals ik nu weer doe bij Eva...

Het is wat met die huid... we zijn een zalfjes familie geworden. Een vergelijking met EB kan je absoluut niet maken maar het heeft zeker iets bijzonder dat er een deeltje van de verzorging nog steeds aanwezig is in ons gezin.