Daar komt hij dan toch weer, de jaarlijkse knak wanneer de eerste zonnestralen komen piepen...
Het is nu al meer dan een week prachtig lenteweer maar ik zat in een drive, de coronadrive zoals ik ze noem. Werken, kleuterjuf zijn, onze tuinaannemer (manlief) ondersteunen want we vonden het toch zo'n goed idee om tijdens deze hectische periode onze tuin uit te breiden en volledig opnieuw aan te leggen, kok zijn, (mijn eigen) poetsvrouw zijn, regelen, plannen, plannen weer aanpassen,....
maar tijdens het opruimen in de keuken voelde ik plots de diepe, scherpe pijn weer opkomen, ik herkende het meteen, het katapulteert me 8,5 jaren terug in de tijd, toen de pijn nog heel vers was.
Samen met de zon komen hier altijd de tranen. Geen gewone tranen, ze komen van diep, zijn rauw en raken me tot het diepst van mijn ziel. Ik kan niet anders dan knielend op de grond overgeven aan dat gevoel, Dag Jesse, gelukkig ben je dichtbij...
9 jaren geleden was het ook erg warm, ik kocht een zomers zwangerschapskleedje dat ik in die laatste dagen voor Jesse zijn geboorte droeg. Ik herbeleef in deze periode bijna elke dag van 2011. Hoe ik me voelde, de geuren en kleuren. Het gevoel van onbezorgd en verlangend door het leven te gaan.
Dit is Jesse zijn periode, daarom zit ik nu achter de computer de blog te lezen en dit te typen in plaats van te strijken.
Ik heb me lang schuldig gevoeld dat er niet elke dag een Jessemoment is maar daar heb ik me nu bij neergelegd. De levend(ig)e kinderen eisen ons volledig op, dat in combinatie met job en huishouden laat weinig ruimte voor andere zaken. Jesse wordt dagelijks genoemd maar er was geen ruimte voor een moment van echte verbinding met mijn zoon aan de andere kant. En dat is ok. Ik weet, hij weet dat hij er altijd is en bij ons hoort.
In de lente ligt dat dus anders, de zon dwingt me te connecteren met de andere kant, te herbeleven, voelen en stil te staan. Het voelt na al die jaren heel vertrouwd om diepe pijn en intens geluk tegelijk te ervaren.
Jesse zijn geboortedag nadert, 9 jaar zou hij zijn en het lijkt alsof ik hem gisteren nog in mijn armen hield en vertelde dat hij het mooiste is dat me ooit is overkomen. Onvoorwaardelijke liefde kreeg toen zijn naam.
Katrien
