De ups en downs

Enkele weken terug startten we hier met de langverwachte aanbouw van onze carport. We wonen hier immers al vier jaar dus het werd stilaan tijd.
Ik zag dat Kevin vol enthousiasme startte en met enige fierheid zijn eerste metselwerk(met gevelstenen) toonde.
Tegelijkertijd merkte ik dat ik in een dip zat... Ik had nood aan rust, tijd voor mezelf, tijd voor Jesse... Niet ideaal wanneer er gemetst, gegraven en geslepen wordt rond je huis en er meer bezoek over de vloer komt dan gewoonlijk.
Om het plaatje compleet te maken had ik ook net een drukke week op het werk en vond ik geen rust bij mijn thuiskomst.

Men zag dan ook regelmatig een Katrien waar weinig woorden uitkwamen maar de uitdrukking op haar gezicht sprak boekdelen ! Even geen extra sociale verplichtingen, ik trok me terug in mijn cocon op de momenten dat het kon.

Periodes van intens verdriet, die scherpe pijn die opnieuw bovenkomt, ze duurde deze keer langer dan de voorbije periodes.
Het blijft aanwezig, die ups en downs. En ookal weet ik dat het oke is, dat dit normaal is... Toch voel ik me schuldig tijdens mijn ups en wil ik in de down-periode liefst zo snel mogelijk weer 'normaal' zijn.

Het blijft elke dag moeilijk, er is een grote leegte in ons hart wat met niets opgevuld kan worden.

Lieve Jesse

Lieve Jesse,

Wanneer ik mijn ogen sluit zie ik je laatste blik,
voel ik je handje rond mijn vinger knijpen
terwijl je je laatste adem uitblies.

Ik herken je geur overal,
het waait soms onverwachts voorbij.
Je verrijkt ons leven, ook nu je niet meer fysiek bij ons bent.

één jaar geleden....
Ik kan maar niet bevatten
dat we al een jaar zonder jou door het leven moeten...
We hadden nooit gedacht dat te overleven.  

Zelfs nu nog lijkt het onrealistisch
en moeten we onszelf soms opnieuw duidelijk maken
dat je niet meer terug komt.

Het leven was zoveel mooier toen je bij ons was.

Jouw afwezigheid doet ons elke dag zoveel pijn.

'Rouwen' is een verschrikkelijk lelijk woord,
'verwerken' bestaat niet!
We laten je niet achter, we nemen je mee...
naar wat de toekomst nog mag zijn...

Lieve zoon,

Wat missen we je!

Kiezen voor de toekomst is zo moeilijk,
een toekomst met jou was onze droom!
Een droom die enkel nog in onze herinnering bestaat
en dat voelt zo oneerlijk aan!

Voor eeuwig in ons hart,
Je blijft aanwezig,
in alles wat we doen,
in wie we zijn (geworden).

Intense zoenen van papa en mama
Een zacht pootje van Lara