Het is zover... het aftellen is begonnen... binnenkort ga ik terug uit huis werken.
1,5 jaar ben ik deze keer thuis geweest waarvan 10 maanden met 2 kindjes in huis, eentje in mijn hart en een hond ( ja, die eist haar deel ook op) Oh ja, en een man die gelukkig heel goed voor zichzelf kan zorgen maar me gelukkig soms toch ook nodig heeft.
7 jaar nadat we mama en papa werden is ons huisje vol maar ons hartje moet nog volgen. Hoe sluit je die periode af? Meer dan 7 jaren stonden in het teken van zwanger worden.
Na Jesse* bezoekjes aan UZ Leuven, testen, slecht nieuws, hoopvol nieuws, echo's, gesprekken, opnieuw testen, prikken, spuiten, wachten, wachten, wachten...
Mijn hart zal altijd blijven verlangen denk ik. Het wonder van een zwangerschap en de geboorte van een gezond kind zullen me altijd blijven ontroeren, net zoals ik me altijd verbonden zal voelen met iedereen die slecht nieuws te verwerken krijgt rond alles van kinderwens, zwangerschap, geboorte... Het kleeft aan me, het raakt me, het leeft in me.
De tijd van huismoeder zijn loopt stilaan op zijn einde. Ik genoot van de vele uren samen met de kindjes, het "er altijd zijn", middagdutjes doen samen met Lukas (toen ik nog zwanger was want nu is dat gewoon onmogelijk!), het wachten tot Kevin thuis was, de uitstapjes naar de speeltuin, Lukas elke dag naar school brengen/halen, tot de middag (of soms zelfs later, oeps) in mijn pyjama rondlopen,...
Maar wat ben ik moe! doodmoe!
Huismoeder zijn is de hele dag door bezig zijn, met vanalles en nog wat maar 's avonds geen idee hebben wat je nu eigenlijk hebt gedaan, gewoon omdat het de kleine alledaagse dingen zijn. Je hebt geen grote veranderingen aangebracht of zwaar werk verricht. Het huis ziet er ongeveer hetzelfde uit als 's morgens maar ondertussen is het wel 5 keer een stort geweest dat je telkens weer hebt opgeruimd terwijl je borstvoeding geeft, soep kookt en zoonlief roept dat hij moet plassen terwijl de hond buiten staat te blaffen omdat hij binnen wil... zoiets... elke dag
Respect voor alle huismoeders, het is een prachtige "job" maar ik heb het er even mee gehad ;-). We praten over 2 maanden nog eens, wie weet...
Ik zocht en zoek naar een nieuw doel in mijn leven nu gezinsuitbreiding dat niet langer is. En dat klinkt veel makkelijker dan het is, voor mij toch. Je trekt bijna alles in twijfel en komt soms tot vragen zoals "is dit het nu? wil ik op deze manier verder leven? Wat wil ik nog bereiken, niet meer bereiken of afscheid van nemen?" Ik besef dat ik erg jong ben om deze soort midlifecrisis-vragen te stellen maar 7 jaar lang ben ik hier niet mee bezig geweest. Alles stond in het teken van..... echt ALLES!
De eerste stap, me terug onder de werkende medemens begeven ;-)
Ik ga dus wat uitrusten op het werk, een warme koffie drinken tijdens de briefing 's morgens, misschien zelfs een boekje lezen tijdens de pauze, bellen zonder "MAMA" op de achtergrond,...
En wat ga ik ze missen, natuurlijk! Nu dus de diepvries vullen met verse maaltijden, de to do's afwerken, extra kleren kopen zodat ik minder snel moet wassen en strijken,... zodat ik na het werk gewoon bij hen kan zijn.
Of nee, dat ga ik nu gewoon doen! 💖
