Ik las net het boek 'De vlindertuin' van Hans Peter Roel. Een boek dat mijn aandacht niet meteen kon vasthouden maar me voldoende boeide om het uit te lezen.
Het geloof in een zielenwereld fascineert me enorm! Het is te mooi om er niet in te geloven. Jesse is nog steeds bij ons, niet tastbaar maar wanneer je je ervoor openstelt wel voelbaar!
Het biedt troost, kan me geruststellen wanneer het gemis en de pijn zo sterk zijn dat ik niet weet hoe ik verder moet. Het helpt om me minder schuldig te voelen wanneer ik naar de toekomst durf kijken maar me afvraag hoe en of we nog ooit gelukkig zullen zijn?
Ik kan en wil erin geloven maar me er niet in verliezen.
Ik weet, Jesse is dichtbij. Niet enkel symbolisch in mijn hart maar voelbaar, beschermend dichtbij.
Toch zou ik er alles voor geven om hem nog eens te zien, echt te ruiken en in mijn armen te sluiten, om hem een zoentje te geven en hem te zeggen dat hij het mooiste is wat me ooit is overkomen.
