Twee jaar

Lieve Jesse,

Ik kan me maar moeilijk een beeld vormen van jou als tweejarige peuter.
Zou je een dierenvriend zijn zoals mama, zo sportief als papa?
Op wie zou je lijken?
Zou je het hele huis op zijn kop zetten?
Het zoeken naar een beeld doet me dromen maar stemt me ook diep ongelukkig, de waarom-vragen komen weer sterk naar boven!

In mijn zoektocht naar materiaal om jouw geboortedag te vieren merkte ik dat het me dit jaar moeilijker lag. Op jouw eerste verjaardag was ik vooral trots, haalde ik energie uit de voorbereidingen. Een jaar later ben ik neerslachtig en zit ik met zoveel vragen.

Wat is 'gezellig' samen zijn met familie als jij er niet fysiek bij bent?
Waarom heb ik behoefte om over jou te praten en lijkt het voor anderen zo moeilijk?
Wat maakt vandaag een mooie dag?
Niemand wil jaarlijks een soort 'koffietafel' organiseren dus doe ik mijn best om er een positieve, vrolijke dag van te maken.
En dat lukt... wanneer ik terugga in de tijd waar ik jouw gezichtje voor het eerst zag en je met liefdevolle ogen aankeek om voor eeuwig in mijn hart te sluiten. Je leerde me echte liefde kennen en daar zal ik je altijd dankbaar voor zijn. Het moederschap is het mooiste cadeau dat me gegeven is.

Lieve schat, het valt niet onder woorden te brengen hoeveel ik je mis. De pijn uit zich op verschillende manieren en voelt aan als ondraaglijk lijden, elke dag opnieuw... al zie je dat niet altijd aan de buitenkant.

Kom maar wat dichter bij ons vandaag en schitter maar zoveel je kan, het is jouw geboortedag.

XXX