14380... Zoveel keer is deze blog bekeken. Exact een jaar geleden begonnen we te bloggen.
Bezoekers van over heel de wereld, enkelen lieten reacties achter en één iemand stuurde me een mailtje. Een vreemde vrouw die toevallig langs onze blog passeerde en (h)erkenning vond in ons verhaal. Haar mailtje deed ons beseffen waarom we met ons verhaal naar buiten komen. Laten we hopen dat er nog meer (vreemde) mensen zijn die steun vinden, EB leren kennen of even stilstaan bij het leven.
Toegegeven, het doet me goed om af en toe een berichtje te posten. Ik probeer tijdens mijn pieken niet te bloggen omdat die woorden een momentopname zouden zijn maar wanneer ik sommige berichtjes opnieuw lees merk ik dat het wel een moment van hevige emotie is geweest... En dat mag, al probeer ik op te letten.
Een tijdje terug las ik het boek kidowed. Een boek vol emotie, boosheid en onbegrip. Het was dan ook een dagboek en er werd bewust gekozen niets te censureren.
Een vrouw die twee (!!) kinderen kreeg met JEBH. Ongelooflijk hoe ze bij haar tweede kind vocht tegen de artsen voor een palliatieve aanpak in plaats van er alles aan te doen het leven te 'rekken' (zoals ze zag gebeuren bij haar eerste kind).
Respect voor haar keuze dit dagboek uit te brengen maar ik wil in deze blog ook schrijven over mooie dingen in het leven... Want er zijn er, al moeten wij heel hard zoeken en ons best doen om die kleine dingen te zien en aanvaarden als 'geluk'.
Jesse bracht ons geluk, ook nu nog. Hij bracht belangrijke levenslessen, maakte dat wij (vooral ik) gevoeliger en bewuster in het leven staan. En dat zie ik als een groot geluk!
De Katrien van vroeger kan maar wil ik ook niet meer zijn!!
Dank u wel lieve lezers voor de lieve woorden tijdens ons eerste 'blogjaar'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten