Getrouwd!

Enkele maanden geleden trokken Kevin en ik naar het gemeentehuis. We wilden trouwen...

'Zullen er getuigen aanwezig zijn?'    Nee
'Ringen?'    Nee
'Kerkelijke dienst?'   Nee
'Mogen we de krant op de hoogte brengen?'    Nee
....  De vrouw achter de balie kijkt bedenkelijk maar vult al onze gegevens in  ...
'Heb je al een datum in gedachten?' Nee, niet echt, gewoon zo snel mogelijk.
...  De vrouw trekt een raar gezicht en vraagt:
'Zijn jullie allebei van Belgische nationaliteit?'
Haha... Ja hoor!

Twee weken later was het al zover, 6 september om 10.30 u stonden we voor de burgemeester.

Geen toeters en bellen, geen liters champagne om te vieren, geen groot feest... gewoon onder ons twee, meer hebben wij niet nodig.
De gebeurtenissen van de afgelopen jaren hebben ons niet uit elkaar gedreven maar krachten in onze relatie naar boven gebracht waarvan we niet wisten dat ze bestonden.
We bleven een trouw uitstellen omdat we dachten dat we een feest 'moesten' geven, maar  niet wilden. Omdat het nooit het 'juiste' moment leek,...
Tot we in juli in de naaste omgeving opnieuw geconfronteerd werden met de kwetsbaarheid van het leven. Het leven kan elk moment een drastische wending nemen, we besloten niet langer uit te stellen en gewoon te doen waar we ons het best bij voelden.

Kevin en ik zijn niet langer vriend en vriendin maar man en vrouw!
Al verspreek ik me soms nog en vergeet ik 'mijn man' te gebruiken in een zin...