Enkele weken terug startten we hier met de langverwachte aanbouw van onze carport. We wonen hier immers al vier jaar dus het werd stilaan tijd.
Ik zag dat Kevin vol enthousiasme startte en met enige fierheid zijn eerste metselwerk(met gevelstenen) toonde.
Tegelijkertijd merkte ik dat ik in een dip zat... Ik had nood aan rust, tijd voor mezelf, tijd voor Jesse... Niet ideaal wanneer er gemetst, gegraven en geslepen wordt rond je huis en er meer bezoek over de vloer komt dan gewoonlijk.
Om het plaatje compleet te maken had ik ook net een drukke week op het werk en vond ik geen rust bij mijn thuiskomst.
Men zag dan ook regelmatig een Katrien waar weinig woorden uitkwamen maar de uitdrukking op haar gezicht sprak boekdelen ! Even geen extra sociale verplichtingen, ik trok me terug in mijn cocon op de momenten dat het kon.
Periodes van intens verdriet, die scherpe pijn die opnieuw bovenkomt, ze duurde deze keer langer dan de voorbije periodes.
Het blijft aanwezig, die ups en downs. En ookal weet ik dat het oke is, dat dit normaal is... Toch voel ik me schuldig tijdens mijn ups en wil ik in de down-periode liefst zo snel mogelijk weer 'normaal' zijn.
Het blijft elke dag moeilijk, er is een grote leegte in ons hart wat met niets opgevuld kan worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten